سوخت زیستی چیست؟
سوخت زیستی نوعی منبع انرژی تجدیدپذیر است که از مواد میکروبی، گیاهی یا حیوانی به دست می‌آید. نمونه هایی از سوخت های زیستی عبارتند از اتانول (که اغلب از ذرت در ایالات متحده و نیشکر در برزیل تهیه می شود)، بیودیزل (منبع روغن های گیاهی و چربی های حیوانی مایع)، دیزل سبز (مشتق شده از جلبک ها و سایر منابع گیاهی) و بیوگاز (متان مشتق شده از کود حیوانی و سایر مواد آلی هضم شده).
سوخت های زیستی می توانند جامد، مایع یا گاز باشند. آنها در دو شکل اخیر بسیار مفید هستند زیرا حمل و نقل، تحویل و سوزاندن تمیز را آسان تر می کند.
جملات کلیدی
سوخت های زیستی دسته ای از انرژی های تجدیدپذیر هستند که از مواد زنده به دست می آیند.
رایج ترین سوخت های زیستی اتانول ذرت، بیودیزل و بیوگاز از محصولات جانبی آلی هستند.
انرژی حاصل از منابع تجدیدپذیر فشار کمتری بر عرضه محدود سوخت های فسیلی که منابع تجدیدناپذیر محسوب می شوند، وارد می کند.
آشنایی با سوخت زیستی
انتظار می رود تقاضای جهانی برای انرژی به طور قابل توجهی به رشد خود ادامه دهد و به طور گسترده به رسمیت شناخته شده است که باید راه حل های جایگزین و پایداری برای رفع این نیازها پیدا شود. بسیاری از افراد در صنعت انرژی بر این باورند که سوخت زیستی می‌تواند راه‌حل باشد و آن را به دلیل ویژگی‌های پاک و تجدیدپذیر آن برای تولید انرژی در آینده مهم می‌دانند.
سوخت زیستی مانند سوخت های فسیلی تجدید ناپذیر عمل می کند. هر دو در هنگام مشتعل شدن می سوزند و انرژی آزاد می کنند که می تواند برای برق رسانی به خودروها یا گرم کردن خانه ها استفاده شود. تفاوت اصلی بین آنها این است که سوخت های زیستی می توانند به طور نامحدود رشد کنند و به طور کلی آسیب کمتری به سیاره زمین وارد می کنند.
بسیاری از شرکت های نفتی بزرگ جهان اکنون میلیون ها دلار در تحقیقات سوخت های زیستی پیشرفته سرمایه گذاری می کنند، از جمله Exxon Mobil Corp. (XOM). بزرگترین شرکت نفتی آمریکا بر سوخت‌های زیستی پیشرفته‌ای متمرکز است که با منابع غذایی یا آب رقابت نمی‌کنند و بیشتر بودجه اختصاص داده شده به تبدیل جلبک‌ها و ضایعات گیاهی به سوخت قابل استفاده برای حمل‌ونقل اختصاص داده شده است.
ExxonMobil بیش از ۳۰۰ میلیون دلار در تحقیقات سوخت زیستی در دهه گذشته سرمایه گذاری کرده است.
اکسون موبیل علیرغم اشتیاق خود هشدار داد که هنوز هم در بهینه‌سازی زیست توده و هم در پردازش زیست توده به سوخت های قابل دوام، پیشرفت های اساسی فناوری و پیشرفت های علمی ضروری است.
محدودیت های سوخت زیستی
افرادی که نگران امنیت انرژی و انتشار دی اکسید کربن هستند، سوخت های زیستی را جایگزین مناسبی برای سوخت های فسیلی می‌دانند. با این حال سوخت های زیستی نیز کاستی هایی دارند.
به عنوان مثال، برای تولید همان مقدار انرژی، اتانول بیشتری نسبت به بنزین نیاز است، و منتقدان معتقدند که استفاده از اتانول بسیار بیهوده است زیرا تولید اتانول در واقع باعث از دست دادن انرژی خالص می شود و در عین حال قیمت مواد غذایی را نیز افزایش می دهد.
سوخت‌های زیستی همچنین به محل مناقشه گروه‌های حفاظت از محیط زیست تبدیل شده‌اند، که استدلال می‌کنند که محصولات زیستی به‌جای سوخت، به‌عنوان منبع غذایی بهتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. نگرانی های خاص در مورد استفاده از مقادیر زیادی از زمین های قابل کشت که برای تولید محصولات زیستی مورد نیاز است، متمرکز است که منجر به مشکلاتی مانند فرسایش خاک، جنگل زدایی، رواناب کودها و شوری می شود.
جایگزین جلبک
برای کمک به کاهش مشکل استفاده از زمین های قابل کشت بزرگ، شرکت هایی مانند ExxonMobil به راه حل های مبتنی بر آب در قالب تولید جلبک روی آورده اند. اکسون ادعا می کند که جلبک ها را می توان در زمین های نامناسب برای مقاصد دیگر با آبی که نمی توان برای تولید غذا استفاده کرد، کشت کرد.
علاوه بر استفاده از زمین های غیر زراعی و عدم نیاز به استفاده از آب شیرین، جلبک ها به طور بالقوه می توانند حجم بیشتری از سوخت های زیستی در هر هکتار نسبت به سایر منابع تولید کنند. مزیت دیگر استفاده از جلبک نسبت به سایر منابع زیستی این است که می توان از آن برای تولید سوخت های زیستی مشابه با سوخت های حمل و نقل امروزی استفاده کرد. این امر می تواند جایگزین سوخت های فسیلی معمولی بنزین و دیزل شود.