سرمایه داری و سوسیالیسم دو تا از تأثیرگذارترین فلسفه های اقتصادی در تاریخ معاصر هستند. آنها نماینده طرفهای مخالف در بحث جاری در مورد چگونگی عملکرد اقتصادها و ساختار جوامع هستند.
این مقاله یک نمای کلی عینی از هر دو سیستم، از جمله تعاریف، تاریخچه، اصول کلیدی، و مثال‌های دنیای واقعی ارائه می‌کند.
جملات کلیدی
مدل اقتصادی سرمایه داری بر شرایط بازار آزاد برای خلق ثروت متکی است. تولید کالا و خدمات بر اساس عرضه و تقاضا در بازار عمومی است.
در یک مدل اقتصادی سوسیالیستی، تولید کالاها و خدمات یا به طور جزئی یا کامل توسط دولت تنظیم می شود. از آن به عنوان برنامه ریزی مرکزی یاد می شود و ساختار اقتصادی ایجاد شده به عنوان اقتصاد برنامه ریزی شده یا اقتصاد دستوری شناخته می شود.
بیشتر کشورها اقتصادهای مختلط هستند و در طیفی بین سرمایه داری خالص و سوسیالیسم خالص قرار می گیرند.
سرمایه داری چیس؟
سرمایه داری یک نظام اقتصادی است که مبتنی بر مالکیت خصوصی ابزار تولید (یعنی کارخانه ها، ادارات، ابزار و تجهیزات و غیره) و عملکرد آنها برای سودجویی است. ویژگی‌های اصلی سرمایه‌داری شامل مالکیت خصوصی ، انباشت سرمایه، کار مزدی، مبادله داوطلبانه و سیستم قیمت‌های ناشی از بازارهای رقابتی است.
در اقتصاد سرمایه داری، تصمیم گیری و سرمایه گذاری توسط صاحبان سرمایه (یعنی ثروت، دارایی و ظرفیت تولید) تعیین می شود، در حالی که قیمت ها و توزیع کالاها و خدمات عمدتاً توسط رقابت در بازارهای کالاها و خدمات تعیین می شود.
برخی از اصول بنیادی سرمایه داری عبارتند از:
صاحبان مشاغلی که ابزارهای تولید را کنترل می کنند، نیروی کار را استخدام می کنند، که دستمزد دریافت می کنند
حقوق مالکیت خصوصی
بازارهای رقابتی
حداقل دخالت دولت در اقتصاد
در سرمایه داری، قیمت ها و تولید کالاها و خدمات توسط تعاملات داوطلبانه افراد و شرکت ها در بازار تعیین می شود. سرمایه داران استدلال می کنند که این مکانیسم بازار آزاد منجر به کارآمدترین تخصیص منابع می شود.
سوسیالیسم چیست؟
سوسیالیسم یک سیستم اقتصادی است که در آن ابزار تولید در اختیار جامعه به عنوان یک کل است، به این معنی که ارزش ایجاد شده توسط کارگران متعلق به همه افراد آن جامعه است، نه گروهی از مالکان و سرمایه گذاران خصوصی. این یک فلسفه اقتصادی مبتنی بر اصول مالکیت و همکاری مشترک است.
تولید در سوسیالیسم به‌جای ارضای غیرمستقیم نیازها از طریق کسب سود و انباشت سرمایه، به معنای ارضای مستقیم تقاضاهای اقتصادی و نیازهای انسانی است. هدف اساسی سوسیالیسم افزایش برابری میان اعضای جامعه است.
برخی از اصول کلیدی سوسیالیسم عبارتند از:
مالکیت جمعی یا عمومی صنایع و منابع اصلی
برنامه ریزی و مقررات مرکزی برای اطمینان از توزیع برابر ثروت و تامین عادلانه کالا
تولید برای نیاز اجتماعی به جای سود
مدیریت تعاونی اقتصاد
در سوسیالیسم، ابزار تولید معمولاً در اختیار جامعه یا دولت به نمایندگی از شهروندانش است. تخصیص منابع و تولید از طریق برنامه ریزی مرکزی با هدف اطمینان از توزیع عادلانه ثروت و منافع برای همه اعضای جامعه تعیین می شود.
علاوه بر سرمایه داری و سوسیالیسم، مکتب اصلی دیگر اندیشه اقتصادی کمونیسم است . در حالی که شباهت های اصلی خاصی بین سوسیالیسم و کمونیسم وجود دارد، تمایزات مهمی نیز بین آنها وجود دارد .
دیدگاه های تاریخی
مفاهیم سرمایه داری و سوسیالیسم در اوایل قرن نوزدهم در اروپا شکل گرفت. قبل از ظهور آنها، چشم انداز اقتصادی اروپا عمدتاً توسط فئودالیسم و مرکانتیلیسم شکل گرفته بود.
فئودالیسم، یک سیستم سلسله مراتبی رایج در اروپای قرون وسطی، متکی بر ساختار طبقاتی ثابتی بود که در آن اشراف زمین‌ها را در ازای وفاداری و خدمت نظامی به دست نشاندگان (رعیت‌ها) می‌دادند. با افول فئودالیسم، بسیاری از افراد، که دیگر به زمین وابسته نبودند، به دنبال کار در شهرها رفتند و آغاز کار مزدی را رقم زدند.
سیستم دیگری به نام مرکانتیلیسم در اواخر قرن شانزدهم ظهور کرد زیرا شهرها شروع به جذب جمعیت زیادی کردند و به مراکز جامعه تبدیل شدند. تحت مرکانتیلیسم، دولت ها شروع به تنظیم اقتصاد خود با هدف افزایش قدرت دولت، ترویج صادرات بر واردات برای انباشت ثروت و تشویق استعمار برای دسترسی به منابع کردند. این سیستم ها پایه و اساس پیدایش بازار کار را ایجاد کردند و انباشت و تمرکز ثروت را تسهیل کردند و از این طریق زمینه را برای سرمایه داری فراهم کردند.
ظهور سرمایه داری
شیوه‌های تجاری محدودکننده مرکانتیلیسم به‌طور فزاینده‌ای به‌عنوان مهار پتانسیل اقتصاد در حال رشد بازار دیده می‌شد. سیاست‌های مرکانتیلیستی اغلب شامل اقدامات حمایتی مانند
تعرفه‌ها، سهمیه‌ها و یارانه‌ها برای تقویت صنایع محلی بود. مستعمرات به عنوان منابع مواد خام ارزان قیمت و بازارهای صادراتی اسیر مورد بهره برداری قرار گرفتند. تصور رایج این بود که تجارت یک بازی با مجموع صفر است – یک کشور فقط می تواند خود را به قیمت از دست دادن دیگران غنی کند.
ظهور سرمایه داری این مفروضات مرکانتیلیستی را به چالش کشید. کتاب ثروت ملل آدام اسمیت که در سال ۱۷۷۶ منتشر شد، علیه مداخله دولت در تجارت بر اساس کارایی
بازارهای آزاد که توسط « دست نامرئی » هدایت می‌شوند، مورد بحث قرار گرفت.
با گذشت زمان، ایده های سرمایه داری ایدئولوژی اقتصادی را به سمت تجارت آزاد و رقابت آزاد سوق داد.
در پایان قرن نوزدهم، سرمایه داری به مدل اقتصادی غالب در جهان غرب تبدیل شد. ظهور صنعتی شدن در این دوره به رشد اقتصادی و ثروت بی سابقه در جوامع سرمایه داری منجر شد.
با این حال، نابرابری های اجتماعی-اقتصادی را نیز تشدید کرد و منجر به ظهور طبقه کارگری شد که اغلب در معرض شرایط کاری ناامن و دستمزدهای پایین قرار داشت. این نابرابری‌ها جرقه ناآرامی‌های اجتماعی و سیاسی را برانگیخت و منجر به ظهور اتحادیه‌گرایی و جنبش‌های سیاسی حامی عدالت اجتماعی و حقوق کار شد.
ظهور سوسیالیسم
خاستگاه سوسیالیسم را می توان در اواخر قرن هجدهم جستجو کرد، به ویژه آثار فیلسوفانی مانند رابرت اوون و چارلز فوریه.
اما سوسیالیسم تا اواسط قرن نوزدهم به عنوان واکنشی به مشکلات اجتماعی ایجاد شده توسط سرمایه داری صنعتی در آن زمان و نابرابری فزاینده بین گروه کوچک صاحبان مشاغل ثروتمند و توده های کارگران فقیر تبدیل به یک جنبش سیاسی و اقتصادی برجسته نشد. احزاب سوسیالیست در اواخر قرن نوزدهم در اروپا و ایالات متحده تشکیل شدند و از مالکیت عمومی صنعت حمایت کردند.
در سال ۱۸۴۸، کارل مارکس و همکارش فردریش انگلس ، مانیفست کمونیست را منتشر کردند که در آن نقدی از سرمایه داری بر اساس مفهوم مبارزه طبقاتی ترسیم کرد.
مارکس معتقد بود سرمایه داری ذاتاً استثمارگر و بیگانه کننده است. او استدلال می کرد که کارگران از ارزش کامل کار خود محروم می شوند در حالی که صاحبان سود می برند و روابط اجتماعی نابرابر بین صاحبان بورژوازی و کارگران پرولتاریا ایجاد می کند.
مارکس پیش بینی کرد که تنش ها و تضادهای داخلی سرمایه داری تضاد طبقاتی را تشدید می کند و در نهایت به انقلاب کارگران تحت ستم منجر می شود. مانیفست با اعلام این که “پرولترها چیزی برای از دست دادن ندارند جز زنجیرشان. آنها جهانی دارند که باید پیروز شوند. کارگران همه کشورها متحد شوید!”
این فریاد تجمع جنبش در حال رشد سوسیالیستی را تقویت کرد.
سیستم های هیبریدی
بیشتر اقتصادهای مدرن، اقتصادهای مختلط هستند. این بدان معناست که آنها در جایی در تداومی بین سرمایه داری ناب و سوسیالیسم خالص وجود دارند، با اکثریت کشورها که سیستم مختلط سرمایه داری را اعمال می کنند که در آن دولت تنظیم می کند و مالک برخی از مشاغل و صنایع است.
در خالص‌ترین شکل یک نظام سرمایه‌داری (که گاهی اوقات به عنوان سرمایه‌داری آزاد از آن یاد می‌شود)، افراد خصوصی مهار نشده‌اند و اقتصاد بدون هیچ گونه کنترل یا کنترل دولتی عمل می‌کند. افراد و مشاغل خصوصی ممکن است تعیین کنند که کجا سرمایه گذاری کنند، چه چیزی را تولید و بفروشند، و قیمت کالاها و خدمات را تعیین کنند.
در یک نظام صرفاً سوسیالیستی، همه ابزارهای تولید جمعی یا دولتی هستند.
برخی کشورها هم سیستم بخش خصوصی سرمایه داری و هم شرکت بخش دولتی سوسیالیسم را برای غلبه بر معایب هر دو سیستم ترکیب می کنند. در این اقتصادها، دولت مداخله می‌کند تا از داشتن موضع انحصاری و تمرکز بی‌رویه قدرت اقتصادی هر فرد یا شرکتی جلوگیری کند. منابع در این سیستم ها ممکن است در اختیار دولت و افراد باشد.
سرمایه داری چگونه کار می کند؟
در نظام سرمایه‌داری، ابزار تولید (یعنی کارخانه‌ها، ابزار، تجهیزات، مواد خام و غیره که برای تولید کالا استفاده می‌شوند) عمدتاً در اختیار شرکت‌های خصوصی و افراد است. شرکت ها به منظور ایجاد سود، کالاها و خدماتی را تولید می کنند، و بنابراین تصمیم می گیرند بر اساس آنچه که با توجه به تقاضای بازار سودآورتر است، چه چیزی تولید کنند و برای مشتریان در بازارهای آزاد با یکدیگر رقابت می کنند . به این ترتیب، شرکت ها و کارآفرینان موفق می توانند ثروت قابل توجهی را جمع آوری کنند. اما افراد ناموفق در خطر ورشکستگی و بسته شدن هستند.
کار در اقتصاد سرمایه داری توسط کارگران در ازای دستمزد یا حقوق تامین می شود. این کارگران، برخلاف سرمایه دارانی که ابزارهای تولید را کنترل می کنند و از فروش آنها سود می برند، فقط دستمزد خود را دریافت می کنند. آنها مالک ابزار یا ماشین آلاتی نیستند که در تولید استفاده می کنند و همچنین حق دریافت سود حاصل از فروش کالاهای تولیدی خود را ندارند. این ساختار به طور موثر یک شکاف اجتماعی بین مالکان (سرمایه داران) و کارگران (کار) ایجاد می کند.
نیروهای بازار، به‌ویژه عرضه و تقاضا ، قیمت‌ها را در اقتصاد سرمایه‌داری به‌جای کنترل قیمت‌ها یا دستورات دولتی هدایت می‌کنند. صاحبان مشاغل تشویق می شوند تا کارایی را به حداکثر برسانند و هزینه ها را برای افزایش سود و افزایش سهم بازار خود به حداقل برسانند، که رقابت شدید را تقویت می کند. نکته مهم این است که این رقابت به نوآوری و پیشرفت تکنولوژیکی دامن می زند. در جستجوی سود و سهم بازار، شرکت‌ها فرآیندهای جدیدی را توسعه داده و ابداع می‌کنند یا فرآیندهای موجود را بهبود می‌بخشند تا رقبای خود را زیر پا بگذارند. این مکانیسم منجر به پیشرفت های تکنولوژیکی قابل توجهی در بسیاری از زمینه ها از جمله مراقبت های بهداشتی، ارتباطات، حمل و نقل و غیره شده است.
با این حال، این مزایای اقتصاد بازار بدون اشکال نیست. از آنجایی که شرکت ها به طور مداوم به دنبال کاهش هزینه ها و افزایش بهره وری هستند، می تواند پیامدهای منفی مانند از دست دادن شغل به دلیل اتوماسیون یا تخریب محیط زیست به دلیل بهره برداری از منابع داشته باشد. حرص و آز کنترل نشده همچنین می تواند به شیوه های کاری نادرست، شرایط کاری ناامن، ثروت متمرکز و نابرابری درآمد منجر شود. انحصارها یا انحصاراتی ممکن است شکل بگیرند که رقابت و انتخاب مصرف کننده ای را که سرمایه داری بر آن تکیه می کند، تضعیف کند. بنابراین، مقررات معقول و حمایت از نیروی کار اغلب مورد نیاز است تا اطمینان حاصل شود که سرمایه داری به جای اینکه صرفاً صاحبان سرمایه را غنی کند، رفاه مشترک ایجاد می کند.
سوسیالیسم چگونه کار می کند؟
در سوسیالیسم، جامعه به عنوان یک کل مالک و کنترل ابزار اصلی تولید است. این اغلب به شکل صنایع کنترل کننده دولت (یعنی دولت) از طرف مردم است. برنامه ریزان مرکزی به جای بازارها که کالاها را براساس نیازهای مصرف کننده و تخصیص عادلانه تولید می کنند، تصمیم می گیرند که چه چیزی و در چه مقداری تولید شود، کالاها را بر اساس توان مالی توزیع می کنند.
قیمت ها برای اطمینان از دسترسی مقرون به صرفه برای همه شهروندان تعیین شده است. به این ترتیب، گاهی اوقات به عنوان اقتصاد دستوری شناخته می شود .
در تئوری، هدف سوسیالیسم حذف شکاف طبقاتی و ایجاد یک جامعه برابرتر از طریق مالکیت مشترک و کنترل دموکراتیک صنعت است. هدف تولید به‌جای حداکثر کردن سود، برآورده کردن مستقیم نیازهای انسان است، جایی که افراد به نیازهای اساسی مانند مراقبت‌های بهداشتی، آموزش، مسکن و اشتغال دسترسی دارند که یا به شدت یارانه یا رایگان است و از طریق مالیات
تأمین می‌شود.
اموال شخصی و تجارت کوچک هنوز در سوسیالیسم وجود دارد، اما شرکت های بزرگتر و صنایع مهم تحت مالکیت عمومی و تعاونی قرار می گیرند. سطوح درآمد عموماً به دلیل سیاست های متمرکز بر حمایت از کارگران، شمول اقتصادی و برنامه های رفاه اجتماعی عادلانه تر است.
منتقدان استدلال می کنند که برنامه ریزی مرکزی سوسیالیستی در مقایسه با بازارهای آزاد ناکارآمد است. مقررات بیش از حد، نوآوری را خفه می کند. حذف انگیزه سود انگیزه های بهره وری و کنترل کیفیت را کاهش می دهد. وابستگی به دولت همچنین می تواند آزادی های فردی را از بین ببرد.
بحث سوسیالیسم در برابر سرمایه داری در ایالات متحده
بحث بین سوسیالیسم و سرمایه داری مدت هاست که در سیاست های اقتصادی و گفتمان سیاسی آمریکا و همچنین در اروپا و جاهای دیگر مطرح شده است. سرمایه داری از زمان پیدایش خود به عنوان یک ملت عمیقاً در بافت اجتماعی آمریکا ریشه دوانده است و فرهنگ کارآفرینی و بازار متنوعی از کالاها و خدمات را تقویت می کند. ایالات متحده اغلب به عنوان مظهر
جامعه سرمایه داری با تأکید شدید بر بازار آزاد، مالکیت خصوصی و آزادی فردی در نظر گرفته می شود. این کشور خانه بسیاری از بزرگترین و تاثیرگذارترین شرکت های جهان بوده و هنوز هم هست و تعداد قابل توجهی از کارآفرینان موفق را تولید کرده است.
با این حال، رواج سرمایه داری به طور کامل ایده های سوسیالیستی را از گفتمان آمریکایی محو نکرده است. در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم ، ایده‌های سوسیالیستی و کمونیستی تا حدی در آمریکا برجسته شدند که منجر به اصلاحاتی مانند آموزش عمومی، مقررات ضدتراست، هفته کاری پنج روزه و قوانین کار کودکان شد. در پی رکود بزرگ در دهه ۱۹۳۰، رئیس جمهور فرانکلین دی. روزولت، نیو دیل را معرفی کرد ، مجموعه ای از برنامه ها و مقررات دولتی با هدف ارائه امداد، بهبودی و اصلاحات. بسیاری از این طرح‌ها، مانند تامین اجتماعی و مدیکر، ماهیت سوسیالیستی دارند، زیرا مداخله دولت برای ارتقای رفاه اجتماعی را شامل می‌شوند.
در دوران جنگ سرد، سوسیالیسم به عنوان یک سیستم اقتصادی با سیاست کمونیسم شوروی در روان آمریکا درگیر شد.
سرمایه داری در نبرد ایدئولوژیک خیر و شر در مقابل کمونیسم قرار گرفت که منجر به افزایش مقاومت در برابر سیاست های سوسیالیستی در ایالات متحده شد
دوره جنگ. هر سیاست یا برنامه ای که بوی جمع گرایی، افزایش مشارکت دولت، برنامه ریزی متمرکز یا توزیع مجدد ثروت را می داد، به عنوان یک شیب لغزنده خطرناک به سمت کمونیسم به سبک شوروی معرفی می شد و باعث ایجاد ترس غیرمنطقی و بی اعتمادی نسبت به ایده های سوسیالیستی در بین مردم آمریکا می شد.
در سال های اخیر، بحث سوسیالیسم در مقابل سرمایه داری دوباره در آمریکا مطرح شده است. سیاستمداران برجسته ای مانند برنی سندرز و الکساندریا اوکاسیو کورتز به بازگرداندن ایده های سوسیالیستی مانند مراقبت های بهداشتی همگانی ، کالج بدون شهریه و مالیات های بالاتر بر ثروتمندان به جریان اصلی کمک کرده اند.
در حالی که منتقدان هنوز سوسیالیسم را با کنترل بیش از حد دولت و از دست دادن آزادی‌های فردی یکی می‌دانند، مدافعان استدلال می‌کنند که سیاست‌های سوسیالیستی می‌توانند با سرمایه‌داری و دموکراسی به روش‌هایی همزیستی کنند که خیر بزرگتر را ترویج کنند. افکار عمومی در واقع نسبت به برخی مداخلات دولت در سرمایه داری مساعدتر شده است. به عنوان مثال، یک نظرسنجی گالوپ در سال ۲۰۲۱ نشان داد که حدود ۴۰ درصد از آمریکایی ها معتقدند نوعی از سوسیالیسم برای کشور خوب است – سطحی که از دهه ۲۰۱۰ ثابت مانده است.
ظهور سوسیالیسم دموکراتیک‌تر نشان می‌دهد که بسیاری از آمریکایی‌ها می‌خواهند بین سرمایه‌داری کنترل‌نشده و سوسیالیسم تحت سلطه دولت به دنبال راه وسط باشند.
نمونه هایی از سوسیالیسم در ایالات متحده
در حالی که ایالات متحده اساساً سرمایه داری باقی مانده است، بسیاری از برنامه ها
اصول سوسیالیستی را در بر می گیرند:
تامین اجتماعی – مزایای بازنشستگی و از کارافتادگی را از طریق یک سیستم متمرکز و بیمه اجتماعی تامین می کند که از طریق مالیات تامین می شود.
Medicare – بیمه درمانی توسط دولت فدرال برای سالمندان ارائه می شود.
Medicaid – بیمه درمانی توسط دولت ایالتی برای ساکنان کم درآمد ارائه می شود
مدارس دولتی – آموزش ابتدایی و متوسطه که توسط دولت در سطوح محلی، ایالتی و فدرال تامین می شود.
کالج ها و دانشگاه های ایالتی – آموزش عالی با یارانه دولت های ایالتی.
ارتش ایالات متحده – نیروی دفاعی با مالکیت جمعی که از طریق مالیات تأمین می شود.
اجرای قانون، ادارات آتش نشانی و جمع آوری زباله – خدمات دولت محلی در دسترس همه ساکنان است.
کتابخانه‌های عمومی – کتابخانه‌های محلی در دسترس همه ساکنان هستند که از طریق مالیات تأمین می‌شوند.
پارک های عمومی – پارک های تفریحی که توسط دولت های محلی ساخته و نگهداری می شوند.
پخش عمومی – ایستگاه های رادیویی و تلویزیونی که توسط دولت و کمک های مالی تأمین می شود، مانند PBS و NPR.
سیستم بزرگراه بین ایالتی – شبکه بزرگراه هایی با بودجه فدرال که برای استفاده عمومی در دسترس است.
مالیات پیشرونده – افراد با درآمد بالاتر سهم بیشتری از درآمد خود را به عنوان مالیات برای تأمین مالی خدمات اجتماعی پرداخت می کنند.
شرکت بیمه سپرده فدرال ( FDIC ) – بیمه دولتی در مورد سپرده های بانکی
برای محافظت از پس انداز.
مسکن عمومی – مسکن اجاره ای یارانه ای برای خانواده ها و افراد کم درآمد.
Food Stamps/ SNAP – کوپن های کمک غذایی فدرال برای خانواده های کم درآمد.
مزایای جانبازان و لایحه GI – برنامه های متنوع برای حمایت و جبران خسارت سربازان کهنه سرباز.
تفاوت بین سرمایه داری و سوسیالیسم
هر دو سیستم در یک طیف وجود دارند
تعداد بسیار کمی از جوامع اشکال خالص سرمایه داری یا سوسیالیسم را در عمل اتخاذ می کنند. اکثر آنها سیستم های ترکیبی دارند که عناصر هر دو فلسفه را ترکیب می کند . این نشان می دهد که سرمایه داری و سوسیالیسم بیشتر در یک طیف وجود دارند تا به صورت متضاد.
به عنوان مثال، ایالات متحده به طور کلی یک کشور بسیار سرمایه داری در نظر گرفته می شود. اما دولت صنایع خاصی مانند بازارهای مالی، مراقبت های بهداشتی، آب و برق، استانداردهای زیست محیطی، قوانین کار و حمایت از مصرف کننده را تنظیم می کند. علاوه بر این، ایالات متحده به صنایعی مانند کشاورزی، حمل‌ونقل و انرژی یارانه می‌دهد و برنامه‌های رفاه عمومی مانند تامین اجتماعی و مدیکر را اجرا می‌کند – که به عناصر سوسیالیستی در اقتصاد عمدتاً سرمایه‌داری اشاره دارد. حتی در مناطقی که شرکت‌های خصوصی فعالیت می‌کنند، مانند خدمات پستی یا مدیریت پسماند، دولت اغلب انتخاب می‌کند که چه کسی می‌تواند این عملیات را اجرا کند و مقررات و استانداردهای سخت‌گیری را تعیین می‌کند.
در عین حال، کشورهایی مانند سوئد یا فرانسه که به عنوان دموکراسی‌های سوسیالیستی در نظر گرفته می‌شوند، هنوز
مالکیت خصوصی قابل توجهی از مشاغل در بیشتر بخش‌ها را مجاز می‌دانند. اقتصاد بازار آنها با برنامه های رفاه اجتماعی گسترده ای که از طریق مالیات تأمین می شود، همزیستی دارند. به عنوان مثال، سوئد برنامه های اجتماعی جهانی بسیار سخاوتمندانه ای دارد، اما شرکت های بزرگ و سودآوری مانند IKEA و H&M با مالکیت خصوصی شکوفا می شوند. و در حالی که فرانسه پس از جنگ جهانی دوم چندین صنعت را ملی کرد، امروزه شرکت های خصوصی بیشتر اقتصاد آن را هدایت می کنند.
سپس چین، مورد منحصر به فردی است که به ترکیبی از سرمایه داری و سوسیالیسم تبدیل شده است. پس از انقلاب خود در سال ۱۹۴۹، چین اساساً یک اقتصاد دستوری بود که در آن دولت تمام ابزارهای تولید را کنترل می کرد و خروجی اقتصادی را دیکته می کرد. با این حال، از اواخر دهه ۱۹۷۰ به بعد، تحت رهبری دنگ شیائوپینگ، چین شروع به انجام اصلاحات در بازار کرد. در حالی که هنوز به عنوان یک کشور سوسیالیستی با “ویژگی های چینی” شناخته می شود، اما از یک اقتصاد مختلط استقبال کرده است.
در این مدل، شرکت‌های بزرگ دولتی (SOE) بر بخش‌های استراتژیک مانند انرژی، مخابرات و دفاع تسلط دارند، در حالی که مشاغل خصوصی و سرمایه‌گذاری خارجی در سایر بخش‌ها مجاز و حتی تشویق شده‌اند. امروزه، اقتصاد چین با ترکیبی از برنامه ریزی سوسیالیستی، مالکیت دولتی در بخش های حیاتی، و سرمایه داری بازار باز در بخش خصوصی رو به رشد آن مشخص می شود. این توازن بین مالکیت عمومی و رقابت در بازار به رشد اقتصادی بی‌سابقه منجر شده و صدها میلیون نفر را از فقر نجات داده است.
رویکرد « اقتصاد مختلط » به جوامع این امکان را می‌دهد تا از مزایای درک شده سرمایه‌داری و سوسیالیسم استفاده کنند. مالکیت خصوصی و بازارهای آزاد می تواند انگیزه نوآوری و تولید باشد. اما مداخله دولت و توزیع مجدد منابع به طور بالقوه می تواند حوزه هایی را که بازارها در تامین عادلانه نیازهای اجتماعی شکست می خورند، مورد توجه قرار دهد. توازن بین سیاست های سرمایه داری و سوسیالیستی همچنان یک بحث مستمر است.
انواع سرمایه داری و سوسیالیسم
با توجه به اینکه اکثر اقتصادها در یک طیف وجود دارند، اشکال مختلفی از سرمایه داری و سوسیالیسم با درجات مختلف مداخله دولت وجود دارد :
انواع سرمایه داری
Laissez-faire – مدل بازار آزاد دقیق بدون دخالت دولت در خارج از اجرای قانون و دفاع ملی.
سرمایه داری رفاه – بازارهای آزاد را حفظ می کند اما دولت خدمات و حمایت های اجتماعی اولیه را ارائه می دهد.
سرمایه داری دولتی – دولت جهت سرمایه گذاری قوی و مالکیت دولتی را اعمال می کند.
سرمایه داری شرکتی – اقتصاد تحت سلطه شرکت های بزرگ و حداقل رقابت.
سرمایه داری دوست – نخبگان ثروتمند برای دستکاری سیاست ها و حفظ قدرت، نفوذ سیاسی دارند.
سرمایه داری مسئول – شرکت خصوصی همراه با اخلاق و مسئولیت اجتماعی. با هدف متعادل کردن سود با رفاه عمومی است.
انواع سوسیالیسم
کمونیسم – گاهی اوقات کمونیسم با سوسیالیسم همراه می شود، جامعه ای بی طبقه با مالکیت اشتراکی و بدون مالکیت خصوصی است.
سوسیالیسم دموکراتیک – اصول سوسیالیستی که از طریق فرآیندهای سیاسی دموکراتیک به دست می آیند. بسیاری از صنایع ملی شده یا به صورت تعاونی اداره می شوند.
سوسیالیسم بازار – تعاونی های متعلق به کارگران و صنایع دولتی در اقتصادهای بازار با هم رقابت می کنند.
سوسیالیسم پراگماتیک – بخش های اجتماعی اقتصاد با شرکت ها و بازارهای خصوصی همزیستی دارند. تمرکز بر دستیابی به اهداف سوسیالیستی به تدریج از طریق اصلاحات.
نمونه هایی از کشورهای سوسیالیستی
چین : رسماً کمونیست است، اما اصلاحات بازار را اجرا کرده است که امکان تجارت خصوصی قابل توجه را فراهم می کند. اقتصاد ترکیبی از برنامه ریزی سوسیالیستی و ویژگی های سرمایه داری را نشان می دهد.
کوبا : کشاورزی، صنعت و خدمات تقریباً کاملاً دولتی و برنامه ریزی شده است. مشاغل خصوصی بسیار محدود هستند.
ویتنام : مانند چین، ویتنام مالکیت عمومی بر صنایع عمده را حفظ می کند، اما به طور فزاینده ای اصلاحات مبتنی بر بازار را یکپارچه کرده است.
ونزوئلا : تولید نفت تا حد زیادی به همراه بسیاری از بخش‌های دیگر ملی شد. اما مشاغل خصوصی قابل توجهی در صنایع مصرفی وجود دارند. دچار بحران های اقتصادی شدید.
بولیوی – رئیس جمهور سوسیالیست که در سال ۲۰۰۶ انتخاب شد، سیاست های گسترده ملی سازی را اجرا کرد.
سوئد : در حالی که شرکت های خصوصی تسلط دارند و سوئد از نظر آزادی کسب و کار رتبه بالایی دارد، مالیات های بالا و سیستم رفاهی گسترده ای دارند.
نمونه هایی از کشورهای متمایل به سرمایه داری
ایالات متحده : اقتصاد مبتنی بر مالکیت خصوصی و بازارهای آزاد. اما دولت بسیاری از صنایع را تنظیم می کند و برنامه های رفاهی ارائه می کند.
ژاپن : مالکیت خصوصی غالب است اما دولت در مقایسه با سایر کشورهای سرمایه داری نقش فعال تری در هدایت برخی از سرمایه گذاری ها و فعالیت های تجاری ایفا می کند.
سنگاپور : اقتصاد بازار آزاد بسیار مناسب برای تجارت. به طور مداوم در زمره سرمایه داری ترین کشورها در سنجش آزادی اقتصادی قرار دارد.
استرالیا – اقتصاد بازار آزاد با برخی مداخلات دولت. از نظر آزادی اقتصادی رتبه بالایی دارد.
کانادا – عمدتاً اقتصاد بازار آزاد با مراقبت های بهداشتی جهانی و سایر برنامه های اجتماعی.
ایرلند – اقتصاد مناسب برای کسب و کار با نرخ مالیات شرکتی پایین برای جذب سرمایه گذاری خارجی.
سوئیس – سنت طولانی سرمایه داری، تجارت آزاد و مقررات حداقلی. بخش مالی قدرتمند
متفکران کلیدی: سرمایه داری
آدام اسمیت : اقتصاد بازار آزاد مدرن را توسعه داد. «ثروت ملل» را نوشت و از سیاست‌های آزادسازی حمایت کرد.
جان استوارت میل : فیلسوف لیبرال کلاسیک تأثیرگذار که از بازار آزاد و آزادی فردی حمایت می کرد.
فردریش هایک : اقتصاددان بانفوذ اتریشی. از بازار آزاد دفاع کرد و از برنامه ریزی سوسیالیستی انتقاد کرد.
لودویگ فون میزس : رهبر برجسته مکتب اقتصاد اتریش. از سرمایه داری آزاد حمایت می کرد و از مداخله دولت انتقاد می کرد.
میلتون فریدمن : مدافع برجسته بازار آزاد و دولت محدود. رهبر مکتب اقتصاد شیکاگو.
آین رند – نویسنده پرفروش و مدافع رادیکال سرمایه داری و فردگرایی. تأثیر عمده بر آزادی خواهی آمریکا.
متفکران کلیدی: سوسیالیسم
کارل مارکس : فیلسوف و اقتصاددان. “مانیفست کمونیست” را نوشت و سوسیالیسم و کمونیسم مدرن را تعریف کرد. او با فردریش انگلس همکاری نزدیک داشت .
ولادیمیر لنین : رهبر انقلاب بلشویکی و معمار مدل سوسیالیستی اتحاد جماهیر شوروی.
لئون تروتسکی: انقلابی مارکسیست که سوسیالیسم را در سراسر جهان از جمله انقلاب دائمی ترویج کرد.
جان مینارد کینز : بنیانگذار اقتصاد کینزی. او از مداخله دولت و هزینه های عمومی برای دستیابی به اشتغال کامل و جلوگیری از رکود حمایت کرد.
پل سویزی : اقتصاددان مارکسیست آمریکایی. سویزی به محبوبیت اقتصاد مارکسی در قرن بیستم کمک کرد.
پل سویزی ” تئوری توسعه سرمایه داری “، NYU Press، ۱۹۷۰.
اریک اولین رایت : جامعه شناس تحلیلی مارکسیست معاصر که به خاطر کارش در مورد ساختار طبقاتی و قشربندی اجتماعی شهرت دارد. رایت به دنبال این بود که عناصر سوسیالیستی را به طور عملگرایانه در ساختارهای سرمایه داری بزرگتر وارد کند.
تفاوت بین کمونیسم و سوسیالیسم چیست؟
سوسیالیسم و کمونیسم هر دو طرفدار مالکیت جمعی تولید و
برابری اما کمونیسم این را فراتر می برد و به دنبال ایجاد یک جامعه بی طبقه و برابری طلب با مالکیت مشترک بر همه دارایی و ثروت است. در کمونیسم، انتظار می رود که دولت در نهایت پس از دستیابی به برابری اقتصادی از بین برود.
کدام کشورها امروز دارای اقتصاد سوسیالیستی هستند؟
امروزه هیچ کشوری اقتصاد صرفا سوسیالیستی ندارد. اما برخی از نمونه‌هایی از کشورهایی که سیاست‌های سوسیالیستی گسترده دارند عبارتند از چین و کشورهای شمال اروپا مانند سوئد و نروژ. اکثر کشورها دارای اقتصادهای مختلط هستند که عناصر سرمایه داری و سوسیالیسم را ترکیب می کنند.
مزایا و معایب اصلی سرمایه داری چیست؟
طرفداران معتقدند سرمایه داری رشد اقتصادی، نوآوری و انتخاب فردی را
از طریق انگیزه های بازار آزاد و رقابت ترویج می کند. سرمایه داری همچنین کارآفرینی، ریسک پذیری و نوآوری را تشویق می کند. مصرف کنندگان از کارایی بیشتر، قیمت های پایین تر و کالاها و خدمات با کیفیت بالاتر ناشی از کسب و کارهایی که به دنبال سود هستند، سود می برند.
با این حال، منتقدان معتقدند که سرمایه داری بدون محدودیت منجر به نابرابری، تمرکز ثروت و عدم تحرک اقتصادی می شود. این به این دلیل است که سود را بر رفاه اجتماعی، کالاهای عمومی و نگرانی های زیست محیطی در اولویت قرار می دهد. برخی از اقتصاددانان سرمایه داری را به عنوان کمک کننده به بی ثباتی چرخه ای و گرایش به سمت انحصارات/الیگوپولی های بزرگ بدون مقررات یا نظارت شناسایی کرده اند.
مزایا و معایب اصلی سوسیالیسم چیست؟
در تئوری، سوسیالیسم چندین مزیت از جمله برابری بیشتر، انصاف، و رفاه مشترک را از طریق مالکیت جمعی بر وسایل تولید ارائه می‌کند. برنامه‌هایی که خدمات اساسی مانند مراقبت‌های بهداشتی و آموزش را ارائه می‌کنند برای همه شهروندان در دسترس است و هم کارگران و هم مصرف‌کنندگان از طریق مقررات و نظارت دقیق محافظت می‌شوند.
منتقدان استدلال می کنند که حذف مشوق های بازار باعث کاهش بهره وری و تولید اقتصادی در طول زمان می شود. تصور می شود که برنامه ریزی مرکزی نسبت به تغییر نیازها و ترجیحات مصرف کننده کندتر واکنش نشان می دهد. علاوه بر این، ترس از قدرت بیش از حد دولت و فساد در راس نیز می تواند منجر به کاهش آزادی های فردی و تمایلات استبدادی شود.
خط پایانی
سرمایه داری و سوسیالیسم نشان دهنده دو مکتب فکری متضاد در مورد نحوه
عملکرد سیستم ها و جوامع اقتصادی هستند. در خالص ترین شکل های خود، هیچ یک از این سیستم ها هرگز به طور کامل در عمل پیاده سازی نشده اند. اکثر کشورهای مدرن دارای اقتصادهای پیچیده پیچیده ای هستند که عناصری از شرکت های خصوصی و کنترل دولتی را در خود جای داده است. تعادل بین بازارهای آزاد و برنامه ریزی متمرکز منبع مستمر بحث های سیاسی و اصلاحات اقتصادی در سراسر جهان است.